''ezel Martin'', eitempera en olieverf op linnen 50x70cm
Dit gedicht van Vasalis kreeg ik toegemaild van een bezoekster van een tentoonstelling na het zien van het schilderij, ik was er helemaal door verrast; ik vond het gedicht heel goed bij het schilderij passen.
M. Vasalis
Het Ezeltje
In de korte, blauwe schemering
deed ik een kleine wandeling
de grond was rood, gebarsten-droog,
De lucht was dun en vreeslijk hoog.
en blauwe distels stijf en grillig
ritselden driftig en onwillig.
Stil grazend naast een grijze rots
zag ik opeens op hoge benen
een jonge ezel; zijn oren schenen
doorzichtig, zijn gelaat was trots.
Zijn lange ambren ogen blonken
als water, ernstig en bezonken
en onpartijdig was zijn blik
En na een korte, felle schrik
verstarde ik in verwondering.
Of kan het eerbied zijn geweest
voor dit schoon, ongeschonden beest
waarmee ik langzaam verder ging?
Een pijnlijke herinnering:
zo ben ik vroeger ook geweest.
Die gaafheid en zachtzinnigheid,
onzware ernst en droomrigheid.
O kon ik dat nog eens herwinnen
Kon ik nog eens opnieuw beginnen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten